Ozzy Osbourne & Friends - Machine Head - Paradise Lost - Unisonic - Planet Of Zeus - Lucky Funeral @Rockwave Festival (live report)

   Κυριακή λοιπόν, δεύτερη ημέρα του Rockwave Festival, και φτάνουμε όπως ήταν αναμενόμενο στο θεματικό πάρκο του Terravibe γύρω στις τρείς παρά. Ομολογώ ότι μας ξάφνιασε το γεγονός του κλείσιμου της μεγάλης σκηνής, κάτι το απόλυτα φυσικό όμως αν λάβει κανείς υπόψη του την φανερή έλλειψη κόσμου σε σύγκριση με τα ποσοστά των προηγούμενων ετών και την λιτότερη οργάνωση. Πιθανότατα βέβαια θα έπαιξε και το ρόλο του το γεγονός της αντικατάστασης των Black Sabbath από τον Ozzy και τους ''φίλους του'' λόγω της ασθένειας του Tony Iommy. 

    Έπειτα από μιάμιση περίπου ώρα αναμονής υπό τον ίσκιο των δέντρων είχε φτάσει η ώρα για την έναρξη του festival, και οι Αθηναίοι Lucky Funeral ανεβαίνουν επί της σκηνής. Η μπάντα κινείται ανάμεσα στα όρια του stoner και sludge. Τους περασμένους μήνες είχα ακούσει μια συνέντευξη μέλλους τους και έτσι πήρα μια μικρή γεύση του τι να περιμένω. Παρόλο τα σημαντικά προβλήματα στον ήχο ( ε, διαχρονική αξία ) τα παιδία δεν πτοήθηκαν και γέμισαν από την πρώτη κιόλας στιγμή την σκηνή με ζωντάνια και ένταση. Έπαιξαν μάλιστα και ένα καινούριο κομμάτι τους.

    Μετά το τέλος των Lucky Funeral, την σκυτάλη σχεδόν αστραπιαία αναλαμβάνουν οι επίσης Αθηναίοι Planet Of Zeus. Ήταν η δεύτερη stoner μπάντα της ημέρας, η οποία μάλιστα μετράει πάνω από μια ενεργή δεκαετία και κερδίζει συνεχώς έδαφος. Πολλοί συνομιλητές μου τις προηγούμενες ημέρες μου ανέφεραν πόσο ενδιαφέρον ήταν το γεγονός της επιλογής τους για το fest. Και δεν πέσανε έξω. Σχεδόν αμέσως ξεσήκωσαν το παρευρισκόμενο για την ώρα κοινό με γνωστά τους κομμάτια όπως το Dawn Of The Dead , Vanity Suit κτλ. Ο ήχος παρουσίαζε σημάδια βελτίωσης. Για το φινάλε τους επέλεξαν το Woke Up Dead , έναν ''ύμνο'' στον Billy The Kid. Χαιρέτησαν, ευχαρίστησαν το κοινό και απομακρύνθηκαν από το stage φανερά ευχαριστημένοι, αφού οι επευφημίες μιλούσαν από μόνες τους.

   Ο ήλιος βρισκόταν ψηλά για τα καλά όταν στην σκηνή ανέβαιναν οι Γερμανοί Unisonic. Η μπάντα απότελει το δημιούργημα του KaiHansen και Michael Kiske και σηματοδοτεί την επιστροφή του δεύτερου στον χώρο του Metal από το 2009. Σαν συνολική άποψη για το show ομολογώ πως δεν εντυπωσιάστηκα. Τα χρόνια έχουνε σαφώς επηρεάσει την απόδοση του πρώην frontman των Helloween τόσο στον τομέα της σκηνικής παρουσίας όσο και σε στον ερμηνευτικό. Τρανταχτή εξαίρεση βέβαια ήτανε τα δυο κομμάτια tribute από το Keeper Of The Seven Keys (March Of Time, I Want Out) στην μέση και στο φινάλε, που προσέδωσαν μια ξαφνική δόση αδρεναλίνης θα έλεγα στο κοινό. Κατά τα άλλα ο ντεμπούτο δίσκος τους κινείται στα πλαίσια της μετριότητας. Ο ήχος για άλλη μια φορά έκανε τα δικά του, κυρίως στα φωνητικά, κάτι το πολύ αρνητικό όταν όλοι μας δίναμε βάση στον τομέα αυτό την προκείμενη στιγμή. Ο Hansen και ο Kiske δίνανε τον καλύτερο τους εαυτό για να ξεσηκώσουν και να ζεστάνουνε τον κόσμο με κάθε ευκαιρία αψηφώντας το θέμα του ήχου. Ήταν λοιπόν μια απόπειρα επιστροφής που δυστυχώς πέρασε αδιάφορη σε μεγάλο βαθμό.

Setlist

Unisonic

Never Too Late

Renegade

King For A Day

March Of Time

My Sanctuary

Star Rider

Souls Alive

We Rise

Never Change Me

I Want Out

   Περασμένες εξίμιση και είναι η σειρά των Paradise Lost να αναλάβουν. Η συγκεκριμένη μπάντα μας έχει συνηθίσει σε πολλοστές εμφανίσεις τα τελευταία χρόνια, και μπορώ να πω ότι αποτελεί πλέον ένα από τα αγαπημένα σχήματα του Έλληνα metalhead.Την συγκεκριμένη τους εμφάνιση ωστόσο κάθε άλλο παρά ικανοποιητική θα την χαρακτήριζα. Μπορούσες να διακρίνεις την βιασύνη τους να ολοκληρώσουν το setlist το συντομότερο, σαν να βαριόντουσαν. Μια εμφάνιση πολύ απρόσωπη για τα δεδομένα των Paradise Lost. Από παλιότερα live τους γνωρίζω πως έχουνε μια ιδιαίτερη σχέση με το κοινό τους, κάτι το οποίο δεν έγινε φανερό. Μετά από σαρανταπέντε  λεπτά και παραλείποντας κάμποσα κομμάτια από το προκαθορισμένο setlist τους, απομακρύνθηκαν από την σκηνή δίχως να χαιρετήσουν. Από δηλώσεις βέβαια του Nick Holmes αργότερα μάθαμε ότι αντιμετώπιζε πρόβλημα υγείας. Οι επιλογή των κομματιών βέβαια κάλυπτε το μεγαλύτερο μέρος της δισκογραφίας τους. Κατά την ταπεινή μου άποψη ήταν μια ατυχής στιγμή για το συγκρότημα, και είμαι σίγουρος ότι θα επιστρέψουν δριμύτεροι πολύ σύντομα.

Setlist

Widow

Honesty In Death

Erased

As I Die

Tragic Idol

Forever Failure

One Second

Ember’s Fire

The Enemy

Say Just Words 

    Τα ψέματα όμως έχουν τελειώσει γιατί είναι η σειρά των Machine Head να αναλάβουν δράση. Ο ήλιος βρισκόταν ακόμη ψηλά, άλλα η θερμοκρασία είχε μειωθεί αισθητά, το soundcheck σύντομο και ο κόσμος είχε μαζευτεί για τα καλά. Η μπάντα είχε να εμφανιστεί στην χώρα μας οκτώ χρόνια και όπως ήταν φυσικό όλοι μας περιμέναμε με ενδιαφέρον για αυτή την στιγμή. Ας μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για ένα σχήμα που βρίσκεται στο απόγειο της καριέρας του με συνεχείς επιτυχίες τα τελευταία χρόνια. Για να μην πολυλογώ λοιπόν, οι Machine Head βγαίνουνε στην σκηνή και στο κοινό επικρατεί πανζουρλισμός. Αρχίζουνε με το I Am Hell και το Old για να καταλήξουνε στο Imperium και Beautiful Mourning που φέρνουνε κυριολεκτικά το χάος.  Τα σπρωξίματα και τα pit δεν λάμβαναν τέλος. Ο Rob Flynn δεν σταμάταγε λεπτό να επευφημεί το Ελληνικό κοινό και να το ευχαριστεί για την παρουσία του παρόλο τις δύσκολες καταστάσεις που βιώνει. Ο ήχος σε γενικές γραμμές καλός με κάποια θέματα στις κιθάρες, κυρίως στην αρχή βέβαια, κάτι που δεν  φάνηκε να μας επηρεάζει η να αμαυρώνει την εικόνα της μπάντας, η οποία συνέχιζε απτόητη να σπέρνει την  καταστροφή. Τα riff διαδέχονταν το ένα το άλλο. Ακολουθούν κάποια κομμάτια κυρίως από τον καινούργιο τους δίσκο, για να φτάσουν να ολοκληρώσουνε με τα γνωστά σε όλους Halo και Davidian. Θα ήταν ψέματα λοιπόν να πω ότι δεν έμεινα με τις καλύτερες εντυπώσεις. Ανυπομονώ για το επόμενο τους live το οποίο ευελπιστώ να έρθει πιο σύντομα από το προηγούμενο.

 

Setlist

I Am Hell (Sonata In C#)

Old

Imperium

Beautiful Mourning

Locust

Aesthetics Of Hate

Darkness Within

Halo

Davidian

    Είχε νυχτώσει πλέον για τα καλά και ο κόσμος είχε γεμίζει τον προκαθορισμένο χώρο όταν  τα φώτα σβήνουνε και στις γιγαντοοθόνες του stage προβάλλεται βιντεάκι με διάφορες σημαντικές στιγμές της σταδιοδρομίας του Ozzy. Κάπως έτσι λοιπόν ο γερόλυκος της Metal σκηνής κάνει την εμφάνιση του ξεσηκώνοντας μας με την γνώστη ατάκα ''Let the madness begin'' .

  Το πρώτο group του setlist περιελάμβανε μερικά από τα πιο θρυλικά κομμάτια του ''Πρίγκιπα του σκότους'' ( Bark at the Moon, Mr. Crowley, Shot in the Dark κτλ ), με το σχήμα ενεργητικότατο και έναν εκπληκτικό Gus G. ο οποίος μάλιστα επιδόθηκε και σε ένα εντυπωσιακό Guitar Solo στο τελος του group. Τα φωνητικά του Ozzy δεν ήτανε και τα αναμενόμενα στην αρχή αλλά παρουσίασαν αισθητή βελτίωση στην πορεία. Ο ήχος ήτανε πλέον σχεδόν άριστος, όπως άλλωστε επιβάλλεται να είναι σε μια συναυλία τέτοιου μεγέθους.

   Δεύτερο group και τα ηνία αναλαμβάνουνε πλέον οι κύριοι Geezer Butler και Slash. Ακολουθούν κομμάτια των Sabbath ( Iron Man, War Pigs, N.I.B, Fairies Wear Boots ). Ο Ozzy δεν παρέλειψε να μας κάνει μούσκεμα με την μάνικα του, κάτι το οποίο είχε την πλάκα του εν' όψη της καλοκαιρινής βραδίας. Ο Slash άριστος τεχνικά αν και με εμφάνιση που θα χαρακτήριζα ως αυστηρά επαγγελματική παρά ζεστή, ολοκλήρωσε με επιτυχία τα πρώτα τρία τραγούδια του group πριν δώσει την θέση του στον Zakk Wylde.

  Το show συνεχίζεται με υπολειπόμενα κομμάτια του Ozzy με το παραλήρημα να γίνεται στο Crazy Train και τον Zakk να ξεδιπλώνει το κιθαριστικό του μεγαλείο. Αν και πολλοί διαφωνούνε με την παρουσία του στο σχήμα αυτό, ο τύπος έχει μεταφέρει το δικό του ηχόχρωμα στα κομμάτια παραλλάσσοντας τα με τρόπο ευχάριστο κατά την άποψη μου. Όπως και να χει το πράγμα αποτελεί αδιαμφισβήτητα έναν από τους πιο άρτια καταρτισμένους κιθαρίστες την σήμερον ημέραν.

  Επικό φινάλε το Paranoid  με όλα τα ''φιλαράκια επί σκηνής να τρελαίνουν το κοινό που ΄΄χτυπιέται  αδιάκοπα''.

Setlist 

Bark At The Moon
Μr. Crowley
Suicide Solution
I Don’t Know
Shot In The Dark
Rat Salad (solo [Gus G.] & drums)
Iron Man
War Pigs
N.I.B.
Fairies Wear Boots
Crazy Train
I Don’t Want to Change the World
Mama, I’m Coming Home
Paranoid

   Έτσι λοιπόν μια ακόμα μεγάλη Metal βραδιά φτάνει στο τέλος της. Η αλήθεια είναι πως η μέρα αυτή θα μου μείνει χαραγμένη κυρίως από άποψη εμπειρίας ζωής και λιγότερο ως προς την οργάνωση κτλ.