Επιτέλους
κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ που το περίμενα προσωπικά περίπου ένα χρόνο. Τότε που
είχαν ανακοινώσει οι Sybreed ότι θα κυκλοφορήσουν νέο άλμπουμ. Ανακατατάξεις στην μπάντα
(βλέπε αποχώρηση του μπασίστα) έφεραν πίσω την κυκλοφορία του δίσκου και τελικά
στις 23 Σεπτεμβρίου κυκλοφόρησαν το “God Is An Automaton”, το τέταρτο στούντιο άλμπουμ τους.
Το “God Is An Automaton” αποτελείται από 11 τραγούδια. Το death wave στοιχείο
με τα ηλεκτρονικά στοιχεία να κυριαρχούν στην μάχη της κιθάρας του Drop και την φωνή του Nominet να
σε κάνει να θες να τραγουδάς μαζί του χωρίς να ξέρεις τα λόγια. Από το πρώτο
τραγούδι το “Posthuman Manifesto”
καταλαβαίνεις γιατί αυτό το άλμπουμ θα το κατατάξεις στα καλύτερα άλμπουμ της
χρονιάς. Δυναμική κιθάρα με μελωδικά chorus (όπως είναι όλα σχεδόν τα τραγούδια των Sybreed) και το synth να
υπερτερεί σε κάποια σημεία, να παραμορφώνει την φωνή. Μπορεί να ακούγεται
περίπλοκο αλλά οι Sybreed έτσι ήταν πάντα. Το άκουσμα τους όμως δεν σε κάνει να
αναρωτηθείς πως και γιατί.
Τα επόμενα δύο τραγούδια
“No Wisdom Brings Solace” και “The Line Of Least Resistance” κινούνται στο ίδιο
μήκος κύματος. Δυναμισμός. Αρχίζει και εξαπλώνεται στον ψυχικό σου κόσμο.
Συνεχίζοντας με το “Red Nova Ignition”
,το άλμπουμ κάνει στροφή στον ήχο. Λιγότερα synths και περισσότερα riffs. Προχωρώντας στο ομώνυμο “God Is An Automaton” δεν έχεις κάτι να
πεις. Χαλαρό (χαλαρό κατά Sybreed τρόπο), ατμοσφαιρικό, απλά υπέροχο. Το ξεχώρισα από το πρώτο
άκουσμα του δίσκου.
Το “Hightech Versus Lowlife” είναι ένα τραγούδι
σε πιο αργό τέμπο, με τα drums να ακούγονται περισσότερο σε σχέση με τα προηγούμενα
κομμάτια. Σε περίπου ίδιο στυλ κινείται και το “Downfall Inc”. To “Challenger” το ξέρουμε από πέρσι. Είχε κυκλοφορήσει σε single. Ακούγεται με λίγες
διαφοροποιήσεις αλλά δεν αλλάζει το τελικό αποτέλεσμα. Τα synths επανέρχονται
σε πρωταγωνιστικό ρόλο, ρυθμός και δυναμική φωνή. Αρμονικά συνδιασμένα όλα
αυτά. Και ειδικά όταν ακολουθεί κομμάτι σαν το “A Radiant Daybreak” δεν μπορεί παρά να
νιώθεις ικανοποιημένος. Χαλαρό (είπαμε τύπου Sybreed) και δυναμικό όπου πρέπει, χωρίς υπερβολές. Προτελευταίο
τραγούδι είναι το “Into The Blackest Light”.
Τελευταίο κομμάτι το “Destruction And Bliss”
, μια μπαλάντα η οποία έχει και σόλο κιθάρα (πρώτη φορά για Sybreed!) , δίνει άλλη διάσταση στην
έννοια ατμοσφαιρικό.
Με λίγα λόγια μόνο
καλά πράγματα έχω να πω για την μπάντα από την Ελβετία. Εξέλιξη μέσα στον
χρόνο. Το “God Is An Automaton”
το θεωρώ το καλύτερο τους άλμπουμ, όπως και μέσα στα τρία καλύτερα της χρονιάς.
Επιστροφή στην εποχή “Antares”
για τους Sybreed. Aυτή την φορά πιο ώριμοι και
διαβασμένοι. Θα κλείσω με μια ευχή. Να τους δω στην Ελλάδα και πιστεύω αξίζουν
μια θέση στο playlist του Έλληνα μεταλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου